ΑΓΙΟΙ ΡΗΓΙΝΟΣ ΚΑΙ ΟΡΕΣΤΗΣ 
ΤΙΜΗ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΦΑΣΟΥΛΑΣ                 ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Οι Άγιοι Ρηγίνος και Ορέστης γεννήθηκαν στην πόλη Χαλκηδονία, που βρίσκεται στα παράλια της Μ. Ασίας, στην Προποντίδα (σήμερα λέγεται Καντίκιοι).

Οι τρόποι και η συμπεριφορά των νέων αυτών μαρτυρούσε την ευγενή καταγωγή και σωστή ανατροφή, που πήραν από τους γονείς τους, αλλά και το παράστημα και η λεβεντοσύνη τους μαρτυρούσε το ανδρείο φρόνημα και τη γενναιότητά τους. Ένας λόγος που τους δέχθηκαν στο στρατό του βασιλιά, στο τάγμα των νεοσύλλεκτων , που πολύ σύντομα διακρίθηκαν.

Για τους γονείς των Αγίων δεν έχουμε καμία πληροφορία. Ίσως όμως να είχαν χριστιανούς γονείς, επειδή από την παιδική τους ηλικία λάτρευαν τον Χριστό και έδωσαν και τη ζωή τους για χάρη του. 

Ήταν τότε τα δύσκολα χρόνια των μεγάλων διωγμών της χριστιανικής μας πίστεως, που οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες με μανία προσπαθούσαν να εξαλείψουν από τη γη.
Ας δούμε όμως την πορεία του γενναίου αθλητή Ρηγίνου, τον οποίο ακολούθησε πιστά και ο φίλος του Ορέστης.

Το Ρωμαϊκό του όνομα ήταν Βονομήλιξ, που σημαίνει Ρηγίνος. Όταν λοιπόν, ο γενναίος Ρηγίνος κατατάγηκε στο στρατό, για να μην έχει καμιά υλική προσωπική υποχρέωση, πούλησε τα υπάρχοντά του και έδωσε ελεημοσύνη στους φτωχούς. Ελεύθερος πλέον από τις υλικές φροντίδες , αγωνίζεται να ζήσει τη ζωή της εγκράτειας και της σωφροσύνης, εφαρμόζοντας στην πράξη τις αρετές που βοηθούν τον άνθρωπο να τελειωθεί στην πνευματική ζωή. Εφαρμόζει σωστά την αρετή της νηστείας τρώγοντας ξερό ψωμί μια φορά την ημέρα, για να δαμάσει πρώτα τη σάρκα και να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού. 

Ασκείται συνεχώς στην ευσέβεια, έστω και αν είναι στο στρατό, πάνω από όλα είναι η κατά Θεό ζωή και όχι το αμαρτωλό θέλημα της σάρκας. Οι ειδωλολάτρες συνάδελφοι του Ρηγίνου πρόσεξαν την άσκηση του και τον πρόδωσαν στον ηγεμόνα Πρεζεντίνο τον Στρατηλάτη, ο οποίος πρόσταξε να παρουσιαστεί μπροστά του ο αγωνιστής. Ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας, σαν να μην γνώριζε τίποτε, ρωτά τους παρευρισκόμενους στρατιώτες, ποιος είναι και τι είναι το όνομα του, και εκείνοι είπαν, λέγεται Βονομήλιξ, που σημαίνει Ρηγίνος. Ο ηγεμόνας απευθυνόμενος προς τον Ρηγίνο τον ρώτησε, αν είναι αλήθεια αυτά που λένε οι συνάδελφοι του γι’ αυτόν. Τότε ο γενναίος του Χριστού αθλητής με θάρρος και παρρησία απαντά στον τύραννο. « Ό, τι έχουν να ειπούν εναντίον μου να το ειπούνε». Βέβαια ο Πρεζεντίνος ήτανε κατατοπισμένος για όλα και δεν χρειαζόταν την απάντηση του Ρηγίνου, γι’ αυτό του λέγει αμέσως, «Θυσίασε στους Θεούς, Ρηγίνε, για να γλιτώσεις τη ζωή σου και να αποφύγεις τα βασανιστήρια». Η απάντηση του Ρηγίνου ήταν και θαρραλέα: «Δεν θυσιάζω στους ψεύτικους θεούς σας, παρά μόνο στο θεό μου θυσιάζω θυσία αινέσεως, γιατί είναι ο αληθινός Θεός, ο οποίος έκαμε τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτή. Θυσιάζω στο Θεό μου που από την αρχή δημιούργησε τα πάντα και τον άνθρωπο, και μόνο σ΄ Αυτόν το Θεό θα γίνω θυσία εγώ, οι θεοί που προσκυνάτε είναι είδωλα κωφά και άλαλα χωρίς πνοή και ζωή».

Με τη θαρραλέα αυτή απάντηση του Ρηγίνου ο Πρεζεντίνος κιτρίνισε από το θυμό και με οργή προστάζει εννέα στρατιώτες να ξαπλώσουν κατά γης το μάρτυρα και να τον τιμωρήσουν. Ξαπλωμένος στη γη ο γενναίος μάρτυρας με υπομονή και καρτερία προσηλωμένος στο πάθος του Χριστού υπέμεινε τους σκληρούς και ανελέητους ραβδισμούς των στρατιωτών μέχρι που ξεσχίστηκαν οι σάρκες του και η γη κοκκίνισε από το αίμα του χριστιανού αθλητή.

Οι δήμιοι κουράστηκαν, αλλά του Χριστού ο αγωνιστής δόξαζε τον κύριο, που τον αξίωσε να βασανιστεί για το όνομά του.

Τα βασανιστήρια του Ρηγίνου δεν τελείωσαν, αλλά περισσότερο επώδυνες μεθόδους δολιεύεται ο τύραννος. Προστάζει και έφεραν μια χάλκινη τάβλα κάτω από την οποίαν άναψαν φωτιά, μέχρι που έγινε η ίδια φωτιά και πάνω σ’ αυτή την πυρακτωμένη μάζα ξάπλωσαν τον Ρηγίνο γυμνό για να καεί. Όμως, ο Κύριος που ξέρει να λυτρώνει τους δούλους του από την κακία του διαβόλου, άκουσε την προσευχή του δικού του αγωνιστή, εξουδετέρωσε τη φωτιά και την μετέτρεψε σε δρόσο, και ο Ρηγίνος έμεινε αβλαβής , χωρίς το παραμικρό σημάδι, όπως οι τρεις παίδες στην κάμινο του πυρός.

Το θαύμα αυτό εξέπληξε τους παρευρισκομένους, τον δε ηγεμόνα καταντρόπιασε, και νικημένος ο Πρεζεντίνος από τον Άγιο, άρχισε να τον κολακεύει, λέγοντας του, «Ρηγίνε, θυσίασε στους θεούς για να τους τιμήσεις και εγώ θα σου δώσω μεγαλύτερες τιμές από πριν. Εάν δε μου παρακούσεις, θα σε ρίξω στη θάλασσα να γίνεις τροφή των ψαριών».

Ο δε Ρηγίνος απαντά στον τύραννο με τούτα τα λόγια . « Τις τιμές, που μου υπόσχεσαι και τα χαρίσματα άφησέ τα για σένα να τα πάρεις μαζί σου στη φωτιά της κόλασης. Όσο για το βυθό της θάλασσας που με φοβερίζεις, εγώ δεν το λογαριάζω για τίποτε, διότι ο Θεός, που γλίτωσε τον προφήτη Ιωνά μέσα στην κοιλιά του μεγάλου κήτους, αυτός θα γλιτώσει και μένα σήμερα από τη θάλασσα. Για τους μιαρούς θεούς σου, μιαρότατε, σου επαναλαμβάνω, πως όλοι οι θεοί των εθνών είναι δαιμόνια, ο δε Κύριος τους ουρανούς εποίησε».

Τότε ο ηγεμόνας οργίστηκε πολύ και διέταξε και έφεραν ένα σάκο μεγάλο, έβαλαν μέσα τον Ρηγίνο και τον σφράγισαν με μολύβι, τον παρέδωσε στους ναύτες και τους παράγγειλε να τον πάνε μακριά μέσα στη θάλασσα και να τον ρίξουν να γίνει τροφή των ψαριών. Πήραν οι ναύτες το πολύτιμο φορτίο τους και προχώρησαν κάπου 40 μίλια μέσα στη θάλασσα. Έριξαν το σάκο με τον Ρηγίνο και αναχώρησαν.

Μόλις οι στρατιώτες έριξαν στο βυθό της θάλασσας τον Άγιο, σχίστηκε ο σάκος και εκεί που μόλις λευτερώθηκε, βρέθηκαν κοντά του δυο δελφίνια, τα οποία τον σήκωσαν στη ράχη τους και τον έβγαλαν σώο στην ξηρά. Όταν φάνηκε να έρχεται από μακριά ο Άγιος πάνω στην ράχη του δελφινιού, διαδόθηκε το γεγονός σαν αστραπή στην πόλη και πολύς κόσμος, μαζί και ο Ορέστης, πήγαν στην παραλία και βλέποντες το θαυμαστό αυτό γεγονός φώναζαν «μέγας ο Θεός των χριστιανών». Ο δυσεβής ειδωλολάτρης ηγεμόνας, βλέποντας τον Άγιο να βγαίνει ζωντανός από τη θάλασσα, νόμισε πως ο Ρηγίνος σώθηκε δια μαγείας. Ο φίλος του Ρηγίνου, ο Ορέστης, κήρυττε με παρρησία το Χριστό και πολλοί από τους ειδωλολάτρες πίστευψαν στο Χριστό. Ο ασεβής Πρεζεντίνος διέταξε και συνέλαβαν τον Ρηγίνο, τον Ορέστη και πολλούς από εκείνους που έγιναν χριστιανοί, και τους έβαλαν στη φυλακή μέχρι την επόμενη μέρα για να σκεφθεί με πιο θάνατο να τους τιμωρήσει.

Στη φυλακή ο Ρηγίνος δίδασκε τους νέους χριστιανούς τις αλήθειες του Ευαγγελίου και τους στερέωνε στην πίστη και στο θάνατο ακόμα για χάρη του ονόματος του Χριστού. Σ’ αυτή τη χαρούμενη και πνευματική σύναξη της φυλακής κυριαρχούσε το θάρρος και η θερμή πίστη στον αληθινό Θεό και θερμή ανέβαινε η προσευχή των δεσμίων στον ουρανό, απ΄ όπου περίμεναν τη θεία ενίσχυση, η οποία δεν άργησε να έλθει. Κατά την αυγή, που η προσευχή έφθασε στο αποκορύφωμά της, ήλθε άγγελος Κυρίου, άνοιξε τις πόρτες της φυλακής και οι φυλακισμένοι λευτερώθηκαν και αναχώρησε ο καθένας εκεί που ο Θεός τον οδήγησε. Τον δε Άγιο Ρηγίνο με τον Ορέστη και μερικούς άλλους οδήγησε η χάρη του Θεού στην Κύπρο, όπου η ειδωλολατρία κυβερνούσε ακόμα, περίπου τον τρίτο, ή τον τέταρτο αιώνα, που συνέβησαν αυτά.

Όταν έφθασε στην Κύπρο η ομάδα αυτή των πιστών δούλων του Χριστού, σκορπίσανε σε διάφορους τόπους και ασκήτευαν μακριά από τον κόσμο. Ο γενναίος Ρηγίνος και ο φίλος του Ορέστης διάλεξαν το ιεραποστολικό έργο. Έφθασαν στα μέρη της Νεαπόλεως Λεμεσού και με πολλή παρρησία εκήρυτταν τον Χριστό. Κάποτε έφθασαν στο χωριό Φασούλα, 8 χιλιόμετρα από τη Λεμεσό. Στο χωριό υπήρχε κέντρο της ειδωλολατρίας, όπως φαίνεται από παλιά ερείπια. Εκεί τους συνέλαβαν οι κάτοικοι της περιοχής, τους βασάνισαν και τους αποκεφάλισαν.

Κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί, που κρυφά παρακολουθούσαν το γεγονός, πήγαν και πήραν κρυφά τους μάρτυρες και τους έθαψαν.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και η ειδωλολατρία είχε παραδώσει τη θέση της στην αγία πίστη του Χριστού. Τότε όπως αναφέρει το παλιό συναξάρι, οι Άγιοι φάνηκαν στο όνειρο ενός ευλαβούς ιερέως, όπου του υπέδειξαν το μέρος που βρισκόταν ο τάφος τους. Ο ευλαβής αυτός ιερέας έψαξε στο μέρος, που του υπέδειξαν οι Άγιοι και βρήκε τη λάρνακα που φιλοξενούσε την θήκη των λειψάνων τους. Πάνω στη θήκη των λειψάνων ήσαν χαραγμένα με τέχνη τα ονόματα των Αγίων, σύμφωνα πάντοτε με το συναξάρι. Ο ευσεβής αυτός λευϊτης, για να τιμήσει τους μάρτυρες έκτισε μεγαλοπρεπή ναό στο όνομα των Αγίων, και φρόντισε και ζωγράφισε και εικόνα την οποία τοποθέτησε στο ναό.

Σήμερα ο μεγαλοπρεπής εκείνος ναός είναι χαλασμένος, αλλά σύμφωνα με τα θεμέλια του 
αρχικού ναού έκτισαν τοίχο με πέτρες ίσα με δύο μέτρα. Στο χώρο αυτό, σε κάθε επέτειο του μαρτυρίου των αγίων (20 Αυγούστου) λειτουργούσαν και πανηγύριζε η κοινότητα της Φασούλας και πολλοί ευσεβείς πήγαιναν στη μνήμη των Αγίων για να τους ευχαριστήσουν για τις θαυματουργικές δυνάμεις, που ο Θεός τους χάρισε. Κάτω από το δάπεδο του αρχικού ναού υπάρχει θολωτό σπήλαιο, που βρίσκεται ακόμα η λάρνακα που φιλοξενούσε για τόσο καιρό τα αγιασμένα λείψανα των Αγίων.

Οι Άγιοι Ρηγίνος και Ορέστης απολαμβάνουν μεγάλης τιμής, τόσο στην κοινότητα της Φασούλας όσο και σ’ όλο το νησί μας.

Εκτός της Φασούλας, οι Άγιοι τιμούνται ιδιαίτερα στο Απλίκι της Λευκωσίας, και στην Τρεμιθούσα της Πάφου όπου υπάρχουν ναοί αφιερωμένοι στη μνήμη τους.

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των Αγίων μεγαλομαρτύρων Ρηγίνου και Ορέστη στις 20 Αυγούστου.